قول داده ام...

گاهی هرازگاهی فانوس یادت را میان این کوچه های بی چراغ وبی چلچله،روشن می کنم خیالت راحت!

من همانم؛هنوزم دراین شبهای بی خوابی وبی خاطره میان این کوچه های تاریک پرسه می زنم اما به هیچ ستاره ی دیگری سلام نخواهم کرد

خیالت راحت!!

روزی مرد نابینا ای روی پلهای یک ساختمان نشسته بود.کلاه وتابلویی را کنار پایش قرار داده بود

روی تابلو خوانده میشد: من نابینا هستم لطفا به من کمک کنید.

روزنامه نگار خلاقی از کنار او می گذشت،نگاهی به او انداخت؛فقط چند سکه در داخل کلاه بود.

اوچند سکه داخل کلاه انداخت وبدون این که از مرد نابینا اجازه بگیرد تابلو او را برداشت آن را برگرداند وچیز دیگری روی آن نوشت.

تابلو را کنار پای او گذاشت وآنجا را ترک کرد.

عصر آن روز،روزنامه نگار به آن محل برگشت ومتوجه شد که کلاه مرد نابینا پر از سکه و اسکناس شده است؛مرد نابینا از صدای

قدم ها خبرنگار را شناخت واز او خواست  بگوید که بر روی تابلو چه نوشته است؟

روزنامه نگار جواب داد:چیز خاص و مهمی نبود من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم ولبخندی زد و به راه خود ادامه داد...

ومرد نابینا هیچ وقت ندانست که او چه نوشته است ولی روی تابلوی او خوانده میشد:

"امروز بهار است،ولی من نمی توانم آن را ببینم"

پشت شیشه برف می بارد...پشت شیشه برف می بارد

درسکوت سینه ام دستی دانه اندوه می کارد...مو سپید آخرشدی ای برف!

تاسرانجامم چنین دیدی...در دلم باریدی ای افسوس!برسرگورم نباریدی!!

چون نهالی سست می لرزد روحم از سرمای تنهایی

می خزد در ظلمت قلبم وحشت دنیای تنهایی...

دیگرم گرمی نمی بخشی عشق،ای خورشید یخ بسته!

سینه ام صحرای نومیدیست

خسته ام،از عشق هم خسته!!!!

غنچه شوق توهم خشکید شعر ای شیطان افسونکار...

عاقبت زین خواب دردآلود

جان من بیدارشد بیدار بعداز او بر هرچه رو کردم دیدم افسون سرابی بود آنچه می گشتم به دنبالش...

وای برمن نقش خوابی بود!ای خدا برروی من بگشا لحظه ای درهای دوزخ را

تا به کی درخود نهان سازم حسرت گرمای دوزخ را !دیدم ای بس آفتابی را

کو پیاپی در غروب افسرد...آفتاب بی غروب من ای دریغا!! درجنوب افسرد!     بعد او دیگر چه می جویم ...

بعد او دیگر چه می پایم...

اشک سردی تا بیافشانم گور گرمی تا بیاسایم

پشت شیشه برف می بارد...پشت شیشه برف می بارد ...

در سکوت سینه ام دستی دانه اندوه می کارد.

آدم ها را به میزان درکشان بسنج نه به اندازه مدرکشان،چرا که فاصله زیادی از مدرک تا درک

وجود دارد.    مدرکی که درک بالاتری به ارمغان نیاورد،

کاغذ پاره ای بیشتر نیست!!!!

مهمترین نشانه د رک بالاتر،تواضع بیشتر است.

این یه شعره از حمید مصدق که خیلی دوسش دارم

تو به من خندیدی ونمی دانستی من به چه دلهره سیب را از باغچه

همسایه دزدیدم!

باغبان از پی من تند دوید سیب را دست تو دید .....غضب آلود به من کرد نگاه!!

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

وتو رفتی و هنوز سال ها هست که در گوش من

آرام ...آرام خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

ومن اندیشه کنان غرق این پندارم که چرا باغچه کوچک ما

سیب نداشت!!!!

دست در دست دلم چشم خود را به افق میدوزم..آسمان است وزمین!

وخدایی که در این نزدیکیست

وزمینی که آهسته به من میخندد حکمتش در این است..شکر او را به جا می آرم..

وبه او می گویم:

که دلم غمگین است!!

وبه اندازه این تنهایی اشک در چشم دلم پنهان است!

وباز آهسته به او می گویم:حکمتش دراین است!

شکر او را به جا می آرم قسمت من این است...و به اندازه این دنیا دل من غمگین است

قسمت من این است.

من صدا می زنم:

بازکن پنجره،بازآمده ام...      من پس از رفتنها،رفتنها

با چه شور وچه شتاب آمده ام...در دلم شوق تو اکنون به نیاز آمده ام

داستانها دارم،از دیاران که سفرکردم و رفتم بی تو!!

ازدیاران که گذر کردم ورفتم بی تو...بی تومی رفتم،میرفتم،تنها،تنها

وصبوری مرا کوه تحسین میکرد!! من اگرسوی تو برمیگردم

دست من خالی نیست...کاروان های محبت با خویش ارمغان آوردم...من به هنگام شکوفایی گلها در دشت

بازبرخواهم گشت ...

توبه من میخندی!!!!      من صدامی زنم:

آی بازکن پنجره را...پنجره را میبندی.

فقط می خواد مورچها نیفتن!